Принципот на дијагностичка употреба на ултразвук се заснова на емисија на високофреквентни звучни бранови со помош на специјална сонда и анализа на повратниот сигнал. Во зависност од својствата на самото ткиво, низ кое поминува звукот, дел од звучните бранови се апсорбираат од ткивото, дел се рефлектира кон сондата и дел поминува понатаму, подлабоко во ткивото. Компјутерот го анализира повратниот звучен сигнал, го обработува и го прикажува во форма на дводимензионална слика на мониторот.

Во клиничката пракса, за време на ултразвучната дијагностика, можеме да избереме помеѓу два режима. Првиот режим е таканаречениот режим на A-скенирање или ултразвучна биометрија, во која различни структури на окото се прикажуваат во форма на амплитуди. Структурите кои се акустички погусти имаат поголема амплитуда и обратно. Режимот А-скенирање првенствено се користи при пресметување на аксијалната должина на окото со цел да се пресмета јачината на интраокуларната леќа што ќе биде вградена за време на операцијата на катаракта.

Сондата Б-скен овозможува преглед на внатрешноста на окото. Со Б-скенирање, врз основа на акустичната густина на различни ткива, добиваме дводимензионална слика на внатрешноста на окото. Во зависност од акустичните својства, различни ткива се прикажани во различни нијанси на сива боја.

Б-скенирањето е незаменливо кај очните болести кај кои поради губење на проѕирноста на очните структури (најчесто кај катаракта и претходно споменатите леуком на рожницата, крварење или друга ексудација во предната комора на стаклестото тело, повреди и туѓи тела, тумори итн.), не е можно клинички да се видат внатрешните структури на окото.